Leerkracht met dyslexie

[DOOR MANDY] ‘Ik kan nog altijd enorm genieten van het lezen van (kinder)boeken.
En als ik dan zelf een boek lees, kan ik er natuurlijk extra lang van genieten! Het is maar hoe je het bekijkt!’
– Leerkracht met dyslexie –

Leerlingen met dyslexie en die moeite hebben om te lezen? Tja, dat kan heel erg vervelend en ook lastig zijn voor leerlingen. Mijn verhaal is net een beetje anders. Ik ben Mandy van den Eerenbeemt en ik ben een leerkracht met dyslexie in groep 8. In dit blog deel ik graag mijn verhaal met jou.

Intrinsieke leesmotivatie

Toen ik in groep 1 zat, kwam ik iedere dag thuis en pakte de krant of een boek erbij. Met een glas ranja kroop ik aan tafel en vroeg mijn moeder, al wijzend naar een letter, welke letter het was. Op die manier en dus met een enorme intrinsieke motivatie, heb ik mijzelf leren lezen. Aan het einde van groep 1 mocht ik zelfs met de groep 2 kinderen mee naar het kamertje naast onze klas. Ik herinner me dat als het kamertje met de grote glazen pui en een ronde tafel. We mochten hier met een klein groepje leerlingen oefenen voor groep 3. Uiteindelijk is ervoor gekozen dat ik groep 2 niet zou overslaan en dus nog lekker een jaartje bij mijn kleuterjuf, gewoon groep 2 zou doen. Aan het einde van groep 2 kon ik zelfs al een beetje lezen en las eenvoudige boekjes aan de groep 1 kinderen voor. Wat voelde ik me trots, want ik was echt al groot, zoals je kunt begrijpen.

Van dyslexie was nog totaal geen sprake, sterker nog, ik liep voor op de andere kinderen. Maar toen het er echt op aan ging komen, merkte ik dat ik langzamer las dan de andere kinderen. Als groep 6, 7 en 8 leerling mochten wij de jonge kinderen helpen met het leren lezen. Dit vond ik heel leuk, behalve dat het meisje die 2 jaar onder mij zat, mij ging verbeteren met het lezen.

Bij begrijpend lezen werkten wij met een kaartenbak. Je moest uit de makkelijke bak kaarten pakken, tenzij je toestemming had om moeilijke kaarten te mogen maken. En wat vond ik die begrijpend leeskaarten verschrikkelijk, want wat deed ik daar toch lang over. Anderen waren al lang klaar met 2 kaarten, terwijl ik die ene makkelijke 1-ster nog niet afhad. Ik kon het wel, maar gewoon niet zo snel…

In de meivakantie, terwijl het buiten stralend weer was, kon ik lekker binnen zitten. Op mijn bed, onder mijn klamboe, zittend tegen de muur met een dik leesboek. Mij hoorde je heel de dag niet! Het besef van tijd was er dan ook totaal niet, als ik maar kon genieten van mijn boek.

Toen kwamen de problemen…

Eenmaal op het voortgezet onderwijs liep ik er vaker tegenaan dat ik langzaam las. Lezen deed ik thuis nog steeds en vond ik ook heerlijk om te doen. Per week las ik wel 2 boeken, met name boeken van Carry Slee en Francine Oomen werden door mij verslonden. Leesplezier had ik wel, zolang bij het lezen de druk niet zo op de tijd lag. Ik kon dan ook uren lezen en me volledig verstoppen in een boek. Maar bij toetsen was die tijdsdruk er wel en had ik maar een bepaalde tijd om vragen te maken. Als je dan een 8 haalt voor een toets, waarbij je alles goed hebt wat je gemaakt had, klinkt dat goed. Terwijl ik die laatste 2 punten niet had kunnen halen, omdat ik simpelweg mijn toets niet binnen de gestelde tijd afkreeg. Toen ik van school wisselde en in een klas met veel leerlingen kwam die dyslexie hadden en ik één van de weinige was die niet dyslectisch was, voelde dat best bijzonder. Zeker toen ik voor Nederlands een tekst moest lezen en ik deze als enige van de klas, aan het eind van de les, niet af had…

Omdat ik met dit soort verhalen thuiskwam en dat enorm frustrerend vond, zei mijn moeder dat ik me toch maar eens moest gaan laten testen. Mijn broer had immers ook dyslexie en ook al werd het niet vergoed, mijn ouders vonden dat de stap om getest te worden toch genomen moest worden. Ik voelde me enorm schuldig, want dat testen kostte natuurlijk veel geld. In mijn vijfde jaar van het voortgezet onderwijs is mijn dyslexie vastgesteld.

Tja… ik heb er wel mee om leren gaan, want een excuus had ik niet. Denk hierbij aan het onthouden van ezelsbruggetjes of bepaalde woorden in mijn hoofd op een bepaalde manier uitspreken, zodat ik wel wist hoe ik ‘cham-pig-non’ ofwel champignon moest schrijven. Wel vond ik het enorm fijn dat ik voor mijn eindexamens toch extra tijd kreeg, deze bleek ik enorm nodig te hebben.

Dyslexie op de PABO

Hoe is het om leerkracht te worden met dyslexie? Als je dyslexie hebt, kun je dan wel leerkracht worden? Taal is toch zo’n ding in het onderwijs? Hoe ga je om met eigen taalfouten in bijvoorbeeld mails naar ouders?

Toen ik op een gegeven moment de keuze moest maken wat ik wilde studeren, wist ik dat niet direct. Het typische is dat ik wel gevoel heb voor het spreken van talen, maar het schrijven en lezen ervan gaat gewoon lastiger. Na 2 jaar in Amerika gestudeerd te hebben, heb ik toch besloten dat ik de pabo wilde gaan doen. Zonder echt na te denken over mijn dyslexie. Zolang ik maar extra tijd kreeg, zou het vast wel goed komen. En dit bleek ook zo te zijn. Veel toetsen bestonden uit meerkeuzevragen en de stukken die je moest schrijven, kon ik mooi met de computer checken. Wel heb ik voor mezelf veel dingen gelezen over grammatica. Zodra ik er bijvoorbeeld achter kwam dat je ‘andere’ de ene keer met een ‘n’ schrijft en de andere keer zonder, wilde ik weten hoe dat zat. Ook de werkwoordspellingregels zitten perfect in mijn hoofd! Toch maar een voordeel dat ik voor groep 8 sta, bij mij zal het niet snel wegzakken wanneer je iets met een ‘d’ of ‘dt’ schrijft. Daarom is het schrijven van mails naar ouders niet zo’n probleem. En als ik twijfel zoek ik het op of loop ik gewoon even naar een collega om het te vragen of na te laten kijken.  

Met het lesgeven vind ik het geven van dictees lastiger. Tijdens dictees moet ik extreem vaak checken of ik een woord goed schrijf en ja, bij sommige woorden check ik het woord dan ook 3 keer terwijl ik het schrijf. En als ik het dan niet weet? Dan zoeken we het gewoon samen op. Daar leren de kinderen ook alleen maar van! De kinderen hebben hier tot nu toe altijd alleen maar begrip voor gehad, want ook de juf is maar een mens. Verder merk ik dat het juist helpend is dat ik voor mezelf veel ezelsbruggetjes bedacht heb, omdat ik deze gewoonweg meer nodig heb. Daarbij vind ik het zelf eerder een kwaliteit dat ik me goed in deze kinderen in kan leven dan dat het mij ooit gehinderd heeft tijdens het lesgeven. 

Een juf met dyslexie die wel van lezen houdt

Nu ben ik dus een leerkracht met dyslexie die wel van lezen houdt. Soms loop ik tegen problemen aan. Als we met collega’s een stuk door moeten lezen, doe ik er standaard dubbel zo lang over. Niet altijd fijn… Maar er zitten ook voordelen aan! Ik kan me goed verplaatsen in kinderen die dyslexie hebben en ook is mijn leestempo daardoor bij het voorlezen erg rustig.

Mandy, leerkracht met dyslexie
Mandy, leerkracht groep 8

Ik kan nog altijd enorm genieten van het lezen van (kinder)boeken. En als ik dan zelf een boek lees, kan ik er natuurlijk extra lang van genieten! Het is maar hoe je het bekijkt!

Op zoek naar meer informatie over dyslexie? Over mijn ervaring als leerkracht met dyslexie en de mogelijke hulp voor leerlingen met dyslexie schreef ik ook nog andere blogs:

*Dit bericht bevat affiliate links

Vergelijkbare artikelen

Winkelwagen